Uitzonderlijk locatieproject van hoge integriteit

[2006] In opdracht van het festival Musica Sacra Maastricht maakt auteur/regisseur Hanneke Paauwe een locatieproject op een monumentaal kerkhof. Daar blijkt ze in het bijzonder gefascineerd door die plekken waar jong gestorven kindjes begraven worden. Engelengraven worden ze genoemd. Graven van kinderen die in de katholieke traditie meteen als engel naar de hemel gaan. 

Meteen ook zoveel geschiedenissen van ouders die al jaren rondlopen met een enorm stil verdriet en gemis. Maar niet alleen de donkere en zware kant telt. Ook van de troost is Hanneke Paauwe zich bewust, de troost die binnen de traditie uit de onmiddellijke opname in de hemel spreekt. Of de troost van uiteindelijk bereikte rust, van nieuwe hoop.

Het verhaal rondom die zogenaamde engelendood inspireert Hanneke Paauwe voor een voorstelling over tragiek en troost. Dicht op de huid van de bezoeker verteld ; oprecht en misschien confronterend, maar steeds met ontzag, zachtmoedigheid, compassie en respect. Vier acteurs vertellen als de vader, de moeder, de zoon en de dochter hun gevoelens rond de dood van hun zoon/broer. Met heel veel respect voor de omgeving en op een bijzonder natuurlijke manier leiden ze een beperkt publiek doorheen een beklijvende voorstelling.

In Memoriam is een uitzonderlijk locatieproject van hoge integriteit en met de klemtoon op het vertellende woord. Plaats van afspraak voor deze bijzondere vertelvoorstelling is het oude kerkhof op de Kempische Steenweg.

Hanneke Paauwe is Nederlandse van geboorte, woont al jaren in Brussel. Studeerde theater en beeldende kunsten. Haar voorstellingen zijn meestal kleinschalig, intiem en worden dicht op de huid van de toeschouwer gespeeld. Ze vinden vaak plaats op een andere plek dan het theater (bv in een lift, in een woonwagen, in een huiskamer). Zo ontstaat er een andere interactie met het publiek: theater wordt meer dan alleen maar ‘kijken’. Hanneke maakt vaak ‘performance-achtige’ dingen, zoals bijvoorbeeld Blauwbaard: het beeld, de sfeer, de tekst en het zintuiglijke dwingen het publiek tot een andere manier van ‘beleven’.